Kush guxon të flasë për emra të tillë në politikën shqiptare?
Pyetja që shtrohet është shumë e rëndësishme dhe prek një nerv të ndjeshëm në politikën dhe shoqërinë shqiptare. Për të kuptuar pse pak politikanë guxojnë të flasin për figura si Suel Çela, Çopjat, Troplinët, Samir Mane apo Çet Kastrati, përveç Arlind Qorit, duhet të marrim parasysh disa faktorë:
- Lidhjet e forta mes politikës, biznesit dhe krimit: Shpesh, emrat që përmenden janë të lidhur me rrjete të fuqishme ekonomike dhe/ose kriminale, të cilat kanë ndikim të madh në politikë. Këto lidhje shpesh shkojnë përtej ndarjeve partiake. Të flasësh kundër tyre mund të rrezikojë interesat politike, ekonomike dhe madje edhe sigurinë personale të atij që flet.
- Frika nga pasojat: Politikanët mund të hezitojnë të flasin për këta individë dhe grupe për shkak të frikës nga hakmarrja, shantazhi, humbja e mbështetjes financiare apo edhe kërcënimet fizike. Klima e impunitetit dhe mungesa e një shteti ligjor të fortë kontribuojnë në këtë frikë.
- Mungesa e vullnetit politik për të luftuar korrupsionin dhe krimin e organizuar: Një pjesë e madhe e politikës shqiptare është e zhytur në korrupsion dhe varet nga financime të dyshimta. Kjo e bën të vështirë për politikanët që të sulmojnë burime të tilla fuqie, pasi shpesh janë vetë pjesë e tyre, direkt ose indirekt.
- Interesat ekonomike: Figurave si Samir Mane, si një nga sipërmarrësit më të mëdhenj në vend, u rrotullohen interesa të mëdha ekonomike. Sulmi ndaj tyre mund të ndikojë negativisht në investime, punësim dhe stabilitetin ekonomik, gjë që mund të përdoret si argument kundër atij që flet.
- Pozicioni i Arlind Qorit: Arlind Qori dhe Lëvizja Bashkë kanë një pozicion politik jashtë establishmentit tradicional dhe shpesh kritikojnë ashpër atë që ata e quajnë “oligarki” dhe “pushtet i vjetër”. Ky pozicion u jep atyre më shumë liri për të folur për këto çështje, pasi nuk kanë të njëjtat lidhje apo detyrime si politikanët e partive të mëdha. Ata shpesh nuk kanë as të njëjtat ambicie për pushtet, duke u fokusuar më shumë te kauza dhe denoncimi.
Në thelb, guximi për të folur për këto figura varet nga sa larg është politikani nga “moçali” i interesave dhe ndikimeve të ndërsjella. Arlind Qori, duke u pozicionuar si një forcë anti-establishment, e ka bjetë më të lehtë të shprehet hapur. Për politikanët e tjerë, rreziku i dëmtimit të karrierës apo interesave të tyre është shumë i lartë.
A mendoni se ndryshimi i sistemit politik do të ndihmonte në denoncimin e këtyre lidhjeve?
