Ah, Shqipëria jonë e dashur, ku politika është si një dasmë e madhe: fillon me valle e premtime, përfundon me zënka familjare dhe xhepa të zbrazur! Ja ku kemi dy heronj modernë: Endri Shabani dhe Adriatik Lapaj. U bashkuan në emër të popullit, si dy vëllezër të humbur në moçalin e korrupsionit. “Shqipëria Bëhet!” – thanë ata, duke ngritur flamurin e Nismës. Populli votoi, duke menduar se më në fund do të kemi ndryshim. Por, oh çudi!
Sapo u shpërndanë mandatet, filloi drama familjare. Endri, me dajën e tij Zeqirin si xhandar i mandatit, nuk lëshon pe. “Jo, jo, daja im ka të drejtë!” – thotë.
Adriatiku? Ai ulërit: “Po vjerri? Ku është vjerri në këtë çështje?” (E kush e di, ndoshta vjerri është ai që mban çelësat e fondeve!) U zunë si dy qen të llastuar, por në vend të grushtave, hidhnin akuza: “Ti je tradhtar!” “Jo, ti je nepotik!” Populli shikon: “Këta u bashkuan për ne, apo për të ndarë tortën?”
Dhe tani, pas ndarjes, çfarë mbeti? Fondet e KQZ-së – ato 240 mijë eurot! Si dy qen të uritur, do t’i shqyejnë. Endri thotë: “Janë për Nismën time!” Adriatiku: “Jo, për Shqipërinë time!” Populli? Ai mbetet pa mandat, pa zë, vetëm me faturën e premtimeve të prishura.
Morali: Në politikë, bashkimi bën fuqinë… derisa del daja apo vjerri!
